Een Verlangen naar Natuurlijkheid: De Evolutie van Drama en Theater in de Achttiende Eeuw

In de tweede helft van de achttiende eeuw stond Europa in het teken van een hartstochtelijk verlangen naar natuurlijkheid in het drama en theater. Voorstellingen moesten authentiek en waarheidsgetrouw zijn, zoals te lezen is in de theater-esthetische geschriften van bekende auteurs zoals Diderot, Mercier, Lessing en Goethe. Dit verlangen werd nog verder aangewakkerd door de enthousiaste ontvangst van Diderots burgerlijke drama Le père de famille in 1761, waarvan ook in Brussel de discussie in alle hevigheid losbarstte. Maar wat was nu precies de betekenis van dit verlangen naar natuurlijkheid en waar lag de oorsprong ervan?

Deze intrigerende studie werpt een begripshistorisch licht op het verlangen naar natuurlijkheid en laat zien hoe dit verlangen voortkwam uit en symbool stond voor de verwarrende en veranderende maatschappij van die tijd. Het verlangen naar natuurlijkheid diende als middel waarmee de burgerlijke cultuur haar eigen identiteit construeerde en zichzelf presenteerde als een drama van het alledaagse.

De Brede Context van het Verlangen naar Natuurlijkheid

Het verlangen naar natuurlijkheid in het drama en theater was slechts een element binnen een veel breder verband. Het weerspiegelde de toenmalige maatschappelijke verwarring en duidde op de snelle veranderingen die gaande waren. Deze studie onderzoekt niet alleen het specifieke verlangen naar natuurlijkheid, maar plaatst het ook in de bredere context van de tijd, met al haar sociale, politieke en culturele aspecten. Hierdoor krijgen we een vollediger beeld van de rol die dit verlangen speelde binnen de maatschappij.

Het Verlangen naar Natuurlijkheid als Identiteitsvorming

Wat maakte dit verlangen naar natuurlijkheid zo belangrijk? Het bood de burgerlijke cultuur een manier om haar eigen identiteit te definiëren en te profileren. Door middel van het oproepen van natuurlijkheid in het drama en theater, creëerde de samenleving een beeld van het dagelijks leven dat herkenbaar was voor haar leden. Dit verlangen naar natuurlijkheid diende als een prisma waardoor de burgerlijke cultuur zichzelf kon begrijpen en zichzelf kon presenteren aan de buitenwereld.

Al met al biedt deze studie een fascinerend inzicht in de evolutie van het verlangen naar natuurlijkheid in het drama en theater van de achttiende eeuw. Het laat zien hoe dit verlangen niet alleen symbool stond voor een tijd van verwarring en verandering, maar ook diende als een identiteitsvormend element voor de opkomende burgerlijke cultuur.